1. Najpierw przeprowadzany jest dokładny wywiad dotyczący fizjologii obszaru urogenitalnego pacjentki
- za pomocą szeregu pytań charakteryzujemy głowny problem uroginekologiczny i przyczyny jego powstawania oraz okreslamy dodatkowe czynniki ryzyka u danej pacjentki.
- za pomocą szeregu pytań charakteryzujemy głowny problem uroginekologiczny i przyczyny jego powstawania oraz okreslamy dodatkowe czynniki ryzyka u danej pacjentki.
2. Następnie dokonuje się oceny postawy ciała oraz obserwacji sposobu poruszania się przez pacjentkę w czasie wykonywania zleconych jej aktywności.
3. III elementem jest inspekcja zewnętrzna krocza oraz badanie palpacyjne dna miednicy: per vaginam (przez pochwę) i per rectum (przez odbyt). W czasie oględzin krocza sprawdzamy: czucie, stan i kolor błon śluzowych, zapach, obecność blizn itp. W czasie badania zaś oceniane są takie parametry jak: napięcie podstawowe mięśni dna miednicy, ich siła, wytrzymałość, zdolność szybkich reakcji oraz obniżenie narządów miednicy mniejszej.
4. Ważnym elementem diagnostycznym jest przeprowadzenie dzienniczka mikcji (min 3 doby) –
w którym obserwuje się ilość przyjętych i wydalonych w ciągu doby płynów, częstotliwość wizyt w WC
(w ciągu dnia i nocy), stosowane strategie tłumienia parcia na mocz oraz epizody utraty moczu.
w którym obserwuje się ilość przyjętych i wydalonych w ciągu doby płynów, częstotliwość wizyt w WC
(w ciągu dnia i nocy), stosowane strategie tłumienia parcia na mocz oraz epizody utraty moczu.
5. Często konieczne jest przeprowadzenie badań: lekarskiego, laboratoryjnego lub urodynamicznego-
o tym decyduje lekarz specjalista.
o tym decyduje lekarz specjalista.
Przed rozpoczęciem terapii pacjentka powinna być zbadana ginekologicznie, dla wykluczenia takich niepokojących stanów jak: infekcje, zakażenia, stany zapalne czy nowotworowe w obszarze urogenitalnym, które wykluczałyby całą fizjoterapię lub poszczególne jej elementy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz