Hemoroidy cz. 2

Jak już zdążyliśmy się dowiedzieć z poprzedniego posta kanał odbytu posiada bogate unaczynienie żylne. Również dowiedzieliśmy się, że  „hemoroidy” ma każdy z nas.

Hemoroidalne sploty odbytu zewnętrzny i wewnętrzny występują u każdego człowieka.

Splot zewnętrzny (w tkance podskórnej) zbiera krew z części skórnej kanału odbytu

i przekazuje ją do żył odbytniczych dolnych. Splot wewnętrzny (przestrzeń podśluzówkowa), znacznie bardziej obszerny niż splot zewnętrzny, stanowi splot ciał jamistych utworzonych przez liczne połączenia tętniczo-żylne. Sieć tych ciał jamistych odgrywa ważną rolę w funkcji w zatrzymywaniu treści kałowej w odbytnicy i jej swobodnym wydalaniu.

Jednym słowem mówiąc, sploty hemoroidalne wspomagają kontynencję anorektalną.

Dopóki powyższy układ działa sprawnie nie ma mowy o problemach. Problemy zaczynają się pojawiać dopiero wtedy, kiedy ten sprawnie funkcjonujący system przestaje być dostatecznie wydolny i zaczyna się rozwijać patologiczny stan, zwany chorobą hemoroidalną.

Czy można coś z tym zrobić?

Co można z tym zrobić?

Gdzie i u kogo ewentualnie szukać pomocy?

Jeżeli odczuwasz ból i swąd odbytu, krwawienia z odbytu czy objawy hemoroidów, niezwłocznie udaj się do fachowców: proktologa- lekarza, który zajmuje się problemami związanymi z dolnym odcinkiem układu pokarmowego - jego specjalnością są choroby jelita grubego i odbytnicy oraz do fizjoterapeuty uroginekologicznego- zajmującego się dysfunkcjami dna miednicy mniejszej. Ci specjaliści za pomocą różnych badań diagnostycznych i dokładnego wywiadu terapeutycznego postawią odpowiednią diagnozę       i wdrożą odpowiedni program postępowania leczniczego.

Lekarzem nie jestem, więc nie będę pisała co należy do jego zadań, ale jako fizjoterapeutka uroginekologiczna napiszę o możliwościach fizjoterapeutycznego oddziaływania na tę przykrą dolegliwość, jaką są hemoroidy.

Warto w tym momencie wymienić przyczyny powstawania patologicznych hemoroidów bo terapia               z fizjoterapeutą jest z nimi ściśle związana. 

1)      Bardzo im sprzyja siedzący tryb życia i brak aktywności fizycznej.

2)     Zła dieta, uboga w błonnik (warzywa, owoce, grube kasze, pieczywo razowe) i zbyt mała podaż płynów, co prowadzi do zaparć i zmuszają jelita do większej pracy, a także do parcia w czasie wypróżniania.

3)     Złe nawyki w toalecie ogromnie przyczyniają się do powstawania patologicznych zmian hemoroidalnych.

4)     Żylakom odbytu sprzyja ciąża i związane z nią zmiany hormonalne. Ponadto rosnący płód uciska niekiedy na układ żylny, utrudniając odpływ krwi, i upośledza czynność jelit. Czasem silne parcie podczas porodu prowadzi do powiększenia się guzków. Po porodzie hemoroidy mogą się same zmniejszyć i nie wymagają leczenia.

5)      Choroba częściej dotyka osoby otyłe i z nadwagą.

6)      Ciężka praca fizyczna.

7)      Przewlekłe biegunki oraz częste stosowanie środków przeczyszczających przyczynia się do  podrażnienia układu krążenia okolicy odbytu.

8)     Osoby z przewlekłą niewydolnością krążenia, po operacjach okolicy odbytu i krocza, uprawiające seks analny oraz kobiety, które urodziły kilkoro dzieci również są bardziej  narażone na rozwój choroby hemoroidalnej.

9)       Ze względu na mniejsze napięcie mięśniowe częściej choroba rozwija się u osób starszych.

10)   Skłonności genetyczne do hemoroidów.

11)   Różne zaburzenia układu trawiennego i wydalniczego.

Jak możemy sobie pomóc? Otóż jest wiele sposobów zapobiegania i wspomagania procesu leczenia choroby hemoroidalnej !!

W zakresie profilaktyki choroby hemoroidalnej, jak i jej leczenia- jak się można domyślić z punktów odnoszących się do przyczyn postawania patologii naczyń okolicy odbytu- zawierać się będą porady dotyczące szeroko rozumianego zdrowego stylu życia.

*  Unikanie siedzącego trybu życia, w wyniku którego dochodzi do zaburzenia ciśnienia

w układzie żylnym w okolicy odbytu. Cierpią na nie osoby jeżdżące konno, pracujące długie godziny przy komputerze, kolarze, kierowcy.

*  Uaktywnienie trybu życia- mam tu na myśli wdrożenie działań ruchowych, które będą pozytywnie oddziaływały na nasz organizm. Nie trzeba od razu zaczynać od maratonów i innych morderczych aktywności ;) Wachlarz dostępnych zajęć ruchowych jest bardzo bogaty, jest w czym wybierać. Można ćwiczyć samemu w domu lub w klubach fitness. Dobrze by było rozpocząć takie trening pod okiem kogoś doświadczonego, kto nam dobierze odpowiednie ćwiczenia, nauczy ich poprawnego wykonywania, skontroluje nas i ewentualnie skoryguje, aby później można było je bezpiecznie i bez powielania nieprawidłowych wzorców ruchowych, wykonywać w domowym zaciszu. Ruch i różnego rodzaju ćwiczenia fizyczne stymulują perystaltykę jelit i zwiększają szybkość pasażu treści jelitowej oraz pobudzają krążenie w organizmie.

*  Regulacja nawyków żywieniowych i związanych z podażą płynów. Dietę ubogą w błonnik wzbogacić o ten składnik (warzywa, owoce, produkty zbożowe, nasiona roślin strączkowych). Błonnik pokarmowy pełni różnorodne funkcje w organizmie człowieka. Wiąże wodę, kwasy żółciowe, absorbuje metale, wpływa również na szybkość pasażu treści pokarmowej przez jelita, obniża poziom glukozy i cholesterolu we krwi, zwiększa masę kału i wpływa na jego konsystencję. Dobrze uformowany stolec umożliwia pełne i sprawne wydalania.

Odpowiednie spożycie płynów (ok. 1,5 l) przeciwdziała zaparciom. Należy unikać napojów drażniących, zwłaszcza przy rzadkim stolcu (alkohol, kawa, napoje gazowane, napoje słodzona słodzikami).

* Z aktywnością ruchową i nawykami żywieniowymi nierozerwalnie łączy się normalizacja wagi w przypadku nadwagi lub otyłości. Zwiększone ciśnienie śródbrzuszne => większy nacisk na struktury dna miednicy.

*  Nauka prawidłowych „zachowań toaletowych”. Temu tematowi poświęciłam kiedyś cały post, ale nieustannie zauważam konieczność przypominania i upominania o obowiązujących w toalecie zasadach zdrowego wypróżniania ;)

O tym należy pamiętać w toalecie:

- prawidłowa pozycja siedząca na toalecie podczas oddawania stolca; ciało rozluźnione, dno miednicy świadomie rozluźnione, stopy oparte na schodku, miednica kostna w tyłopochyleniu,

- BRAK PARCIA!! Podczas parcia zwiększone ciśnienie śródbrzuszne, powoduje przepychanie mas kałowych przez kanał odbytu „na siłę”, drażniąc mechanicznie tym samym splot ciał jamistych, których sprawne funkcjonowanie jest potrzebne dla zachowania anoreklatnej kontynecji. Zamiast parcia należy PRZESUWAĆ treść jelita,

- wypróżnianie wymaga spokoju i braku pośpiechu, można sobie pomagać spokojnymi oddechami (kierować je aż do miednicy),

- twarz powinna być rozluźniona, usta lekko otwarte (odsyłam do wpisów o punktach reflektorycznych i ich związku z dnem miednicy),

- normalizacja częstości wyróżnień, wypracowanie stałego czasu wypróżnień,

*  Unikanie ciężkiej pracy fizycznej, która obciąża dno miednicy mniejszej.

*  Bez względu na wiek, płeć, zawód, stan pooperaycjny czy ciążę, konieczne jest integrowanie pracy dna miednicy w czynnościach dnia codziennego (prawidłowe kichanie, prawidłowy kaszel, prawidłowe dźwiganie itp.)

A co z mięśniami naszego, niezastąpionego dna miednicy? Ćwiczyć? Nie ćwiczyć? Choroba hemoroidalna może również wynikać z zaburzeń funkcjonowania mięsni okolicy odbytu, dlatego tak ważna jest percepcja tego obszaru i znormalizowanie jego funkcjonowania.

O ile nie ma przeciwwskazań to oczywiście, że należy ćwiczyć!! 

Trening dna miednicy niesie ze sobą ogromne korzyści!! Należy pamiętać, aby najpierw nauczyć się prawidłowego aktywizowania mięśni dna miednicy mniejszej u specjalisty, (a nie polegać na wiadomościach z internetu, które z reguły polecają przerywanie strumienia moczu jako niezawodne cudowne i ćwiczenie). Fizjoterapeuta uroginekologiczny nauczy jak prawidłowo pracować dnem miednicy i ciałem w ogóle, zarówno podczas: treningu dna miednicy, podejmowania różnych aktywności sportowych, zwykłych czynności dnia codziennego czy wizyt w toalecie.

:) :) :)